Geef niet op! Je bent er bijna!

De tamme kastanjeboom bloeit pas in de zomer, veel later dus dan andere bomen, maar het is alsof zij wil zeggen: Je hebt lang moeten wachten, maar nu ben ik er om je te helpen, ik zal je verlossen van je pijn! Als je moedig hebt gestreden en je bent aan het eind van je Latijn, is dat geen schande. Als je niet dieper kan gaan, is er alleen nog een weg naar boven. Soms moeten we als mensen eerst helemaal de bodem raken om te kunnen transformeren tot de andere kant van de dualiteit.

Het is net als ik me bij een bevalling kan herinneren, op het laatst denk je: Nu kan ik echt niet meer, het is teveel… en kort daarna komt de baby! Daarom wordt je als vrouw ook meestal bijgestaan door een verloskundige! Ze helpt je net over dat kritieke punt heen. De Bachremedie 'Sweet Chestnut' doet dat ook. Als je het helemaal niet meer ziet zitten, dan helpt deze remedie je er doorheen. Het kan je misschien troost geven dat als je de energie van de tamme kastanje nodig hebt en je smart niet dieper kan worden, dit altijd het begin is van een nieuwe fase. Als je beker vol is, kan er niets meer bij. We moeten dus eerst die leegheid ervaren om weer opgevuld te kunnen worden met nieuwe dingen. Maar leegheid doet ook pijn. 'Sweet Chestnut' helpt je daar doorheen. Als je niets meer hebt, voel je je verloren, maar het is noodzakelijk om weer op nieuw te kunnen beginnen. Zoals de dag de nacht weer opvolgt, zo zal ook jouw donkerste nacht ten einde komen. Dat is een gegeven! Yin en Yang wisselen elkaar altijd af en vormen zo een samengesteld geheel.

In mijn boek ‘De Kracht van het Bestaan’ schrijf ik ter illustratie o.a. over het leven van het paard Spirit, dit verhaal is ook verfilmd als ‘Spirit: Stallion of the Cimarron’ (2002). Dit verhaal past heel goed bij de energie van Sweet chestnut en wil ik ook hier graag vertellen. Spirit is een jonge hengst die zijn kudde kwijtraakt door zijn nieuwsgierigheid naar een leven dat hij niet kent. Hij wordt gevangen genomen door mensen die alles doen om zijn wil te breken. Door zijn enorme wilskracht en doorzettingsvermogen lukt hen dat niet, hij is een vrij paard en wil terug naar huis! Een indiaan helpt hem te ontsnappen, maar wil hem eigenlijk ook wel graag als bezit zien. Na een tijdje raakt de indiaan onder de indruk van de sterke geest van het paard. Hij noemt hem Spirit, vrije geest, en begrijpt na een tijdje dat hij echt niet te temmen is. Hij geeft hem dan zijn vrijheid terug en Spirit kan terug naar zijn kudde waar hij zo naar verlangt. Toch raakt hij in conflict. Een bijzonder maatje van de indiaan, een merrie genaamd ‘Regen’, is zijn vriendinnetje geworden. Hij wil haar mee terug nemen naar zijn kudde. Maar dan wordt de indianenstam aangevallen en Regen kan ‘haar’ indiaan niet in de steek laten. Spirit besluit om te blijven helpen. Zijn loyaliteit en liefde brengen goede dingen tot stand, hij redt het leven van de indiaan; maar zelf wordt hij weer gevangen genomen. Omdat Spirit in de veronderstelling is dat Regen, degene waarvan hij is gaan houden, nu dood is, en hij steeds verder van zijn thuis wordt weggevoerd, is zijn hoop zo goed als weg en al zijn vechtlust is verdwenen.

Bryan Adams zingt, in de originele Engelse versie van de film, een prachtig lied dat je goed kan laat voelen hoe verslagen en wanhopig iemand zich kan voelen, na alle strijd die hij schijnbaar zonder uitkomst heeft gestreden. Totaal verloren en zonder uitzicht geeft hij de moed op. Dit lied heb ik vrij vertaald gevonden en gebruikt ter illustratie. Want zelfs na de donkerste nacht, breekt er weer een nieuwe dag aan. Als de nood het hoogst is en je het niet meer op eigen krachten kunt, is de redding nabij! De bachremedie ‘Sweet Chestnut’ zorgt dat je de innerlijke stem, die verbonden is met de Bron die kracht geeft, weer kan horen!

Laat me nu maar gaan, niets heeft nu nog zin,
herinner mij zoals ik was in het begin
Doorgaan kan ik niet, zou niet weten hoe,
‘k heb geen wilskracht meer, ik ben gewoon zo moe
Zo beschadigd en zoveel pijn, ik kan het niet meer aan,
dit leven is niet voor mij, ik laat het los

Laat me nu maar gaan, het maakt me niet meer uit,
er is geen weg meer terug, Ik kan niet meer vooruit
Waar is het licht, dat scheen voor mij in het diepst van de nacht
Zonder die hoop heb ik niet meer de kracht

Maar dan opeens ergens in de verte
Is er een stem die roept vergeet niet wie je bent
Als je jezelf verliest zul je ook de moed verliezen
Wees dus sterk vannacht, vergeet niet wie je bent!

Want het hoogste doel dat blijft altijd de vrijheid
Daarom ga je door, daar doe je ALLES voor

-‘Sound the bugle.' gezongen door Bryan Adams (Soundtrack Spirit: Stallion of the Cimarron)

Lankmoedigheid is in het Engels: Longsuffering en zou ik willen vertalen als geduldig in lijden. Geef niet op! Maak aanspraak op het vertrouwen, diep in je ziel, dat alles uiteindelijk goed komt en dat groei altijd volgt!

Fijne week!

PS Als je geniet van mijn blog laat mij dit dan weten. Je kan een reactie achterlaten of een duimpje geven op deze site.